در همین رابطه توجه به آیات قرآن خصوصاً  آیه ۱۸۴ سوره مبارکه بقره توصیه می شود:
«أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُواْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ.»

«در روزهايى چند پس هر كه از شما مريض يا در سفر باشد تعدادى (به مقدار آنچه فوت شده) از روزهاى ديگر (را روزه بدارد)، و بر كسانى كه روزه طاقت‏فرسا باشد (مانند پيران و خردسالان و بيماران مزمن افطار جايز است و) دادن طعام به يك فقير (يك مد به ازاء هر روز) كفاره و بدل آن است، و هر كه بر خير بيفزايد (و دو مد بدهد) براى او بهتر است، و روزه گرفتن (هر چند توان‏فرسا باشد) بهتر است، اگر بدانيد.»
 

چند نکته :

* شاید در بین همه جنبه های با ارزش روزه داری، جنبه اجتماعی و تربیتی آن از اهمیت دوچندانی برخوردار باشد. روزه يك درس مساوات و برابرى در ميان افراد اجتماع است. با انجام اين دستور مذهبى، افراد متمكن هم وضع گرسنگان و محرومان اجتماع را به طور محسوس در مى يابند و هم با صرفه جویى در غذاى شبانه روزى خود مى توانند به كمك آنها بشتابند.

** ممکن است فرد متمکنی بگوید که من با توصيف حال گرسنگان و محرومان از وضعشان مطلع می شوم پس چه نیازی به روزه داری است!؟
بله این امر ممکن است ولی اگر اين مساله جنبه حسى و عينى به خود بگيرد اثر مضاعفی دارد. و روزه به اين موضوع مهم اجتماعى رنگ حسى می دهد

.

در حديث معروفى از امام صادق عليه السلام نقل شده كه هشام بن حكم از علت تشريع روزه پرسيد، امام فرمود:

«روزه به اين دليل واجب شده است كه ميان فقير و غنى مساوات بر قرار گردد، و اين به خاطر آن است كه غنى طعم گرسنگى را بچشد و نسبت به فقير اداى حق كند، چرا كه اغنياء معمولا هر چه را بخواهند براى آنها فراهم است. خدا مى خواهد ميان بندگان خود مساوات باشد، و طعم گرسنگى و درد و رنج را به اغنياء بچشاند تا به ضعيفان و گرسنگان رحم كنند.» (۱)

راستى اگر كشورهاى ثروتمند جهان چند روز را در سال روزه بدارند و طعم گرسنگى را بچشند باز هم اين همه گرسنه در جهان وجود خواهد داشت!؟
 

*** یکی از محصولات روزه داری و ماه مبارک رمضان باید صرفه جویی باشد. یعنی بایستی از این فرصت نهایت بهره را برد تا هم به معده و هم به خود و اعضای خانواده یاد بدهیم که می شود در مصرف بسیاری از امور صرفه جویی کرد. انسانی که با غذای اندکی سیر می شود و قوای خود را باز می یابد چرا باید حرص بزند و اسراف کند!؟

متاسفانه در سالیان اخیر کمتر به این مساله توجه می شود و خیلی از روزه داران علی رغم بهره مندی از فوائد بی شمار روزه داری، از این خصلت بهره ای نمی برند! یعنی در ماه رمضان خیلی از ما نه تنها صرفه جویی نمی کنیم بلکه با حرص زدن با ورژن جدید و نوین و با شکلی متفاوت، مرتکب زیاده روی و حتی گناه اسراف می شویم و از این بابت باید برای حال خودمان نگران باشیم!

پی نوشت:
۱- انما فرض الله الصيام ليستوى به الغنى و الفقير و ذلك ان الغنى لم يكن ليجد مس الجوع فيرحم الفقير، و ان الغنى كلما اراد شيئا قدر عليه ، فاراد الله تعالى ان يسوى بين خلقه ، و ان يذيق الغنى مس الجوع و الالم ، ليرق على الضعيف و يرحم الجائع.