به گزارش مازند اصناف و به نقل از تراز، در یادداشت گذشته با عنوان "احکام کارهای متفرقه و عبادت در ساعت اداری" اشاره شد یکی از موضوعاتی که به علت ابتلای زیاد از اهمیت فراوانی برخوردار است بحث انجام کارهای متفرقه و شخصی، مطالعه یا عبادت های واجب و مستحب در ساعات اداری است. و صد البته نکته اصلی و کلیدی در این رابطه که باید به آن توجه داشت این است که در وجوب مراعات احترام مال دیگری و حرمت تصرف در آن بدون اذن او، فرقی بین املاک اشخاص و اموال دولت نیست. گفته شد که حتی اگر شخصی نذر کند در ساعت اداری یک کار مستحبی را انجام دهد در صورتی که به کار لطمه وارد شود و تزاحمی با کار داشته باشد جایز نیست و چه بسا بجای عمل مستحبی، مرتکب عمل حرامی شود!
در استفتایی دیگر از مقام معظم رهبری می خوانیم:
س ۱۹۷۰: در بعضى از مراکز تعليم و تربيت مشاهده مىشود که معلّم يا مديرى که کارمند يکى از بخشهاى ادارى است، با موافقت مسئول ادارى مستقيم خود در ساعات رسمى کارش مبادرت به تدريس در مدارس ديگر مىکند و علاوه بر حقوق ماهانه خود، اجرت اين تدريس را هم دريافت مىکند، آيا اين کار و گرفتن اجرت در برابر آن جايز است؟
ج: موافقت مسئول مستقيم کارمند با تدريس او در اثناء ساعات رسمى کارش، تابع حدود اختيارات قانونى فرد مسئول است، ولى با اين فرض که کارمند دولت در برابر ساعات رسمى کارش هر ماه حقوق دريافت مى کند، حق ندارد در برابر تدريس در مدارس ديگر در همان ساعات رسمى کارش حقوق ديگرى دريافت نمايد.
سه نکته کوتاه:
* نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه داشت اینست که هر مدیری تنها در حیطه عمل و مسئولیت معین شده برای او می تواند به کارمندانش اجازه بدهد. لذا نباید خودمان را با این عنوان که مدیر اجازه داده گول بزنیم، چه بسا او اصلاً چنین اختیاری نداشته باشد.
** گاهی برخی کارها اظهر من الشمس است اما ما دنبال راه فرار می گردیم! بعضی از ما برای کار در ساعت اداری (مثلاً از ۸ تا ۱۵) حقوق می گیریم و بعد در همان ساعت با رایانه و آب و برق و چای و... همان اداره برای جای دیگر کار انجام می دهیم و جالب تر اینکه کار این اداره که برای آن حقوق دریافت می کنیم روی زمین می ماند و مجبور می شویم اضافه کار بمانیم تا آن را انجام بدهیم!
حالا بر فرض مدیر مربوطه دوست ما باشد و چنین اجازه ای بدهد، کدام عقل سلیمی می پذیرد که این حقوق ها بلا اشکال است!؟ خودمان را هم گول بزنیم خدا که خیر الماکرین(۱) است!
*** با اینکه روزی رسان خداوند متعال است و خود خداوند روزی را تقسیم و تقدیر می کند، امّا همه موظفند منبع درآمدی حلال داشته باشند؛ زیرا خداوند به وسیله اسباب روزی می دهد. بندگان خدا باید به دنبال کسب حلال باشند و شغلی را پیشه خود سازند.
امام صادق (ع) می فرماید: «به دنبال روزی حلال رفتن را رها نکن؛ زیرا این در تقویت دینت مؤثر است.» (بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۲۸)
پی نوشت:
۱- اشاره به آیه ۵۴ سوره مبارکه آل عمران: «وَمَكَروا وَمَكَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيرُ الماكِرينَ.» و (یهود و دشمنان مسیح، برای نابودی او و آیینش،) نقشه کشیدند؛ و خداوند (بر حفظ او و آیینش،) چارهجویی کرد؛ و خداوند، بهترین چاره جویان است.
ارسال دیدگاه