به گزارش مازنداصناف، یکی از پیوست‌های توسعه شهر که البته مغفول واقع شد، «انسان‌محور بودن» است به این معنا که طرح‌های توسعه شهری، گستره زیادی از انسان‌ها را شامل می‌شود و زیست شهروندانِ زیادی را تحت تأثیر قرار می‌دهد پس لازم است از شهروندان دربرابر برخی زیان‌های شهرنشینیِ مدرن، صیانت کند و اگر جز این باشد، چه بسا توسعه که در ظاهر، امری مبارک است عوارض پنهان و خطرناکی برای شهروندان به ارمغان آورد.

ایده بنیادین مناسب‌سازی فضاهای شهری برای افراد کم‌توان یا معلول، سالمندان و همچنین ایجاد بوستان‌ها و فضاهایی برای زنان و خانواده و تمهید فضاهایی امن در این بوستان‌ها و استقرار تجهیزاتی استاندارد برای بازی و سرگرمی کودکان، نوجوانان و دانش‌آموزان، تعبیه فضاهایی امن برای دوچرخه‌سورای و پیاده‌روی همه بر همین اصل «انسان‌محور بودن توسعه شهری» استوار است اما امروز در شهرهای ما به‌ویژه در ‌شهرهای کوچک تا چه اندازه مورد توجه مدیران شهری است ؟

با توجه به طبیعت زندگی در دنیای ماشینی و مدرن امروز که بسیاری از شهروندان در کوتاه زمانی بین شهر و روستا در تردد هستند و کودکان و نوجوانان بسیاری روزانه به شهرها می‌آیند تا در مراکز علمی، آموزشی، ورزشی و فرهنگی حضور پیدا کنند، طیف گسترده‌ای از شهروندان از طرح‌های توسعه متأثر هستند و در چنین وضعیتی توجه به انسان‌محور بودن طرح‌های توسعه شهری به یک ضرورت تبدیل شده است، ضرورتی که بسیاری از مدیران شهری در پشت استدلال‌هایی چون کمبود منابع درآمدی به آن توجهی ندارند.

موضوع انسان‌محور بودن توسعه شهری چیزی فراتر و دقیق‌تر از استاندارد بودن طرح‌های توسعه‌ای است و تلاش دارد در عمل ثابت کند به مطالبات و نیازهای شهروندان در هر سن و جنسی توجه دارد حتی اگر آنان شهروندانی باشند که آگاهی یا توان طرح و پیگیری مطالبات خود را نداشته باشند.

توسعه انسان‌محور تلاش دارد در اجرای برنامه‌های خود، از تن و روان انسان در برابر زیان‌های مدرنیزاسیون ازجمله آلودگی‌های صوتی و محیطی دفاع کند و ضمن استفاده حداکثری از منافع شهرنشینی، از شهروندان در برابر زیان‌های شهرنشینی مانند آلودگی‌ کالبدی و کمبود تحرک دفاع کند.

یادداشت از پدرام رضایی کلانتری (رئیس هیات مدیره بنیاد بتن کاسپین)

انتهای خبر/