به گزارش مازند اصناف؛ کمتر همشهری را می شناسم که قصه پروژه های نیمه کاره ورزشی “زردآب” و” وزراء محله” را ندیده و نشنیده باشد؛ پروژه هایی که در دولت احمدی نژاد کلنگ خورد و در دولت روحانی به سرانجام نرسید و چندین مدیر کل، استاندار، نماینده و رئیس را پشت سر گذاشته و همچنان در حسرت بازگشایی و روبان قرمز می سوزد.

وقتی صحبت از امکانات ورزشی به میان می آید، خاطره وجود پروژه های نیمه تمام در ما زنده می شود. پروژه هایی که برخی از آنان عمرشان به بیش از ۴۰ سال می رسد و اکنون باید مجدد بازسازی یا تخریب و نوسازی شوند در حالی که هیچ گاه مورد بهره برداری قرار نگرفته اند.

متاسفانه در شهرستان محمودآباد پروژه هایی داریم که از اواخر دهه ۸۰ زمانی که هنوز سازمان تربیت بدنی بر سر زبان ها بود کلنگ خورد وگرد فعالیت دولتهای مختلف بر تن آنها نشسته ولی هنوز هم به اتمام نرسیده اند.

نصراله پریچهره،احمد سعادتمند،حبیب حسین زادگان و حالا حسن رنگرز مدیران کل تربیت بدنی سابق و ورزش و جوانان فعلی مازندران و روسای ورزشی همچون حسین بریمانی،اسماعیل پهلوان،مسعود یوسفی و اسامی دیگر از استانداران، فرمانداران و بخشداران بماند در غیره اما پروژه ها سالهاست در صف انتظار تخصیص اعتبارند.

مدیران زیادی در مورد تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمام اظهار نظر می‌کنند. معمولا هم شکل اظهارنظرها این گونه است: «اولویت توجه مدیران باید تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمام باشد.» اما خروجی این اظهارنظرها چیز دیگری است. به آرشیو خبر رسانه‌ها که نگاهی بیندازیم پر است از اظهارنظرهای مشابه در مورد پروژه‌های نیمه‌تمام که سال‌هاست قرار است تکمیل شوند، اما نمی‌شوند.

در آخر قصه در اینجا به اتمام نمی رسد و نحوه ساخت این پروژه ها خود مثنوی هفتاد من کاغذ است که انگار سالهای سال مورد بهره برداری بوده تا نیمه کاره که در گزارش های بعدی به آن می پردازم./بلاغ

انتهای پیام/