به گزارش مازند اصناف؛ بافت گلیجه، چوقا، شمد و ملحفه، سوزن دوزی، رنگرزی، چاپ سنتی سفالگری، سرامیک سازی، جلدسازی و بسیاری از صنایع دیگر، آثار صنایع دستی مازندران محسوب می شود که شاید آمار کلی از مردم این استان بگیریم کمتر کسی مخصوصا از نسل جوان برخی از این صنایع را نمی شناسند.

لاک تراشی، لفور، نمدمالی، قند چوله و.. حتی به اسم هم کم تر نا اشنا هستند و این نشان می دهد ما نتوانستیم میراث دار خوبی باشیم و صنایع دستی مازندران را به یک برند تبدیل کنیم، برندی که سوغاتی برای دیگر استان ها و کشورها باشد.

  پر شد سبد خانوادهای ایرانی با مدیا چین و اجناس خارجی، زنگ خطری برای صنایع دستی کشور است که مدتها به صدا درآمده و گوشی برای شنیدن طلب می کند.
 
سارا علیزاده در گفتگو با خبرنگار بلاغ با اشاره به اینکه صنایع دستی در غبار فراموشی سپرده شده است، عنوان کرد: توجه نکردن به صنایع دستی و بومی استان، یعنی حذف منبع درآمدی خوبی که می توانست اشتغال پایداری را برای افراد زیادی ایجاد کند.

وی با بیان اینکه صنایع دستی می تواند معرف فرهنگ مازندران باشد، عنوان کرد: هنر می تواند فرهنگ وآداب و رسوم بومی ما را به اقصی نقاط کشور و حتی خارج از ایران صادر کند و سوغات فرهنگی مان باشد، همانطور که ظروف مسی کرمان در خانه ما همیشه این شهر را برایمان یادآوری می کند.

کارشناس صنایع دستی تصریح کرد: افرادی که پا به سن گذاشتند، اموزگار خوبی برای نسل جدید خواهند بود، که می تواند اینده روشنی در پیش روی ما داشته باشد، با ایجاد بازارچه های صنایع دستی ثابت در منطقه مهم شهر، برگزاری در جشنواره کشوری و خارج از کشور، میل و انگیزه ایجاد کنیم.

وی ادامه داد: در گذشته زنان روستایی با هنر چادر شب بافی که امروز فرامش شده است، باعث ایجاد کارافرینی و منبع درآمدی برای خانواده بودند، هنرهای چون جوراب بافی، لاک تراشی، جاجیم بافی و نمدبافی که روزی در سبد زندگی جامعه بود، امروز فقط نمونه های کمی از آنها را باید در موزه های مردم شناسی بینیم.

بازارسنجی شاه کلید صنایع دستی

علیزاده با تاکید اینکه بازارسنجی شاه کلید رونق صنایع دستی است، اظهار کرد: امروزه صنایع دستی در بسیاری از کشورها مورد توجه قرار گرفته که باعث منبع درآمد ارزی و همچنین ایجاد اشتغال می گردد، هر منطقه دارای صنایع دستی خاصی است، که نادیده گرفته می شود، در حالی که این صنعت پر جاذبه می توانست منبع درآمد خوبی باشد.

وی فروش واردات چینی را زنگ خطری برای صنایع دستی بومی خواند و  ابراز کرد: هرچند در سالهای اخیر صنایع دستی ایران مورد اقبال کشورهای دیگر قرار گرفتته است و حتی از چین هم گوی سبقت را ربوده، اما در داخل کشور مردم ترجیح می دهند با وجود هنرو ذوق کمتر حتی، کالاهای خارجی بخرند.

این کارشناس و کارآفرین صنایع دستی خاطرنشان کرد: توجه به سلیقه های مصرف کننده، تجاری سازی و برندسازی، ایجاد بازارهای ثابت برای فروش، برگزاری نمایشگاهها بین المللی در خارج از کشور می تواند اقداماتی در جهت افزایش عملکرد صنایع دستی در جامعه باشد.

وی در پایان تصریح کرد: بسیاری از این دست سازها فراموش شدها ند و امروز در اندک جایی می بینیم، امیدوارم مسئولین امر در این حوزه از هنرمندان بیشتر حمایت کنند و این هنرها برای نسلی های بعد ماندگار بماند.

منبت کاری، میناکاری، فلز کاری، خاتم کاری و... از صنایع دستی اصفهان است که امروز رونق خوبی از منظر تجاری رونق خوبی به این استان داده است که حتی آثار آن در مازندران هم به خوبی توانست بازارها را بخود مسلط کند؛ چرا که از ابتدا به آن توجه و مورد حمایت قرار گرفت و از این رو توانست صنایع دستی اصفهان را در طی قرن های متمادی بعنوان نماینده هنر اصیل قوم ایرانی به هان معرفی کند، تا جایی که اصفهان را مهد صنایع دستی ایران می توان نامید.

اما مازندران با آن غنای فرهنگی و فرهنگ بومی، نه از صنایع دستی اش چیزی مانده و نه از زبان شیرینش که در انتهای فراموشی است، ای کاش مسئولین امر به این صنعت رنگ و رو رفته توجه کنند، خواهند دید با کمی حمایت این صنعت تبدیل به یک درامد پایدار برای استان و عاملی برای جذب گردشگر خواهد شد.
 
انتهای پیام/