به گزارش مازند اصناف و به نقل از خبرگزاری فارس- چیزی به آغاز سال نو نمانده است. اگر تعداد امضاهای نامه آزادی 5 سرباز گروگان گرفته شده تا دوشنبه یعنی 3 روز دیگر به یک میلیون نرسد آن وقت خیلی چیزها ممکن است معنایشان کمرنگ شود. ایثار، شهادت، تعصب و ...
تا حالا فقط 226هزار نفر این نامه را امضا کردهاند و این یعنی حدود 800 هزار امضای دیگر لازم است تا این نامه به سازمان ملل برود و به سرعت پیگیری شود. میدانم برای مردمی که هرجا احساس نیاز کنند در یک ساعت چندین میلیون پیامک ارسال میکنند این تعداد زیاد نیست. میدانم که تا دو سه روز دیگر این تعداد از یک میلیون خواهد گذشت و میدانم نهایت حماقت است اگر خیال کنیم ایثار و شهادت و تعصب و حماسه میان این ملت ممکن است کمرنگ شود.
تا همین حالا تعداد بسیاری از هنرمندان، اهالی فرهنگ، سیاسیون و خیلیهای دیگر این نامه را امضا کردهاند. کسی هم زمان امضا کردن به این توجه نکرده است که بقیه امضاکنندگان چه خط فکری دارند، چه نگاهی دارند، چه مشی سیاسی و فرهنگی دارند و از این قییل محاسبات . همه فقط و فقط موقع امضا کردن لیست، چهره آن پنج سرباز مظلوم در ذهنشان شکل میگذرد که دستهایشان را بسته اند و کنار هم به ردیف نشسته اند و خدا میداند چه فکرهایی از ذهنشان میگذشته زمان عکس گرفتن .
یکی لابد میخواسته تا رسیدن سال نو برای خواهر کوچکش عیدی بگیرد و آن یکی فکر پدر و مادر پیرش بوده که درد مچالهاش کرده و نمیتواند از زمین بلند شود. آن دیگری که لباس تیره پوشیده، هنوز غصه عزیزی که از دست داده را میخورد و دیگری که جوانتر است لابد به نامزدش فکر میکند و اینکه قرار بوده اوایل سال جدید در مجلس عروسیاش لباس دامادی بپوشد.
نمیدانم چه چیزهای شخصی و خصوصی در ذهن آنها میگذرد. اما یک نکته را هم من میدانم و هم شما. هر پنج سربازی که حالا گروگانند به یک چیز کاملا اطمینان دارند. این که مردم ایران برای آزادی آنها از هیچ تلاشی دریغ نمیکنند. این که مردم بیآنها سال نو را جشن نمیگیرند. و این که به قول پرویز پرستوئی بدون آن 5 سرباز 5 سین از هفت سین سفرهمان کم شده و تا آن 5 سین باز نگردند عیدمان عید نمیشود.
حالا سه روز بیشتر نمانده تا این 5 نفر دوباره با وجود اسارت حس غرور وجودشان را بگیرند و افتخار کنند به مردمی که برای آزادی آنها میلیونها امضا جمع کردهاند. میلیونها امضائی که برای همه دنیا یک پیام دارد:
«مردم ما با وجود تمام سلایق و گرایشها در مواقع لزوم پشت به پشت هم میدهند و یک «تن» واحد میشوند در برابر هر ظلمی»