به گزارش مازنداصناف دستفروشی یکی از معضلات اجتماعی نگران‌کننده است که تبعات مختلفی از جمله زشت شدن سیمای شهری، تردد عابران در معابر شهر و ایجاد معضلات ترافیک شهری را به‌دنبال دارد که در صورت عدم نظارت به این موضوع، عرضه کالاهای غیر مجاز، مواد مخدر، فروش غیر مجاز محصولات بهداشتی و... را نیز می توان به این تبعات اظافه کرد.

اعظم‌السادات حسینی عضو شورای شهر بهشهر و استاد دانشگاه در خصوص معضل دستفروشی می گوید: پدیده ای که توازن اجتماعی، فرهنگی شهر را بهم ریخته و به عنوان یک شاخص نامطلوب شهری بچشم می آید.عدم مدیریت، نظارت وبرنامه ریزی مدون از سوی مدیران شهرستانی موجب گسترش دستفروشی در شهرها شده به‌صورتی که در برخی از شهرها خرید و فروش و گردش مالی از مغازه ها خارج شده و به حاشیه خیابان‌ها سوق داده شده‌اند تا جائیکه در برخی از ساعات روز مغازه‌دارها نیز برای رقابت در دنیای تجارت به دستفروشی روی آورده‌اند و نهایتاً آنچه که سیمای شهر از آن بهره مند می‌شود شلوغی، آشفتگی، بی‌سروسامانی خیابان‌ها و ترافیک است که از معضلات شهری محسوب می‌شود.

این معضل در شهر بهشهر نیز با رشد فزاینده تعداد دستفروشان قابل لمس است و مدیریت جهادی مسئولان شهری را برای ساماندهی این موضوع می طلبد، اما منظور از مدیریت جهادی، ارائه طرح و انجام کارهای زیربنایی برای برطرف شدن این مشکل است نه برخورد ماموران سد معبر شهرداری با دستفروشان... .

بر اساس گزارش میدانی خبرنگار خط امید در حد فاصل 400 متری ابتدای خیابان امام خمینی (ره) بهشهر تا داروخانه شبانه‌روزی دکتر تبرایی که یکی از اصلی‌ترین خیابان‌های این شهر محسوب می‌شود بیش از 120 دستفروش در پیاده‌رو مستقر هستند که به عبارت دیگر هر 6 متر یک دستفروش وجود دارد.

اما این موضوع زمانی پراهمیت‌تر می شود که حدود 35 درصد، یعنی بیش از 40 نفر از این دستفروشان را زنان و 15 درصد یعنی 16 نفر را کودکان تشکیل می دهند که برای تامین هزینه‌های زندگی خانواده خود، اقدام به فروش دستمال کاغذی هم می‌کنند.

پس از اجرای نادرست و غیر کارشناسانه خصوصی سازی و تعطیلی بزرگترین کارخانه چیت خاورمیانه در بهشهر و بیکار و خانه نشین شدن حدود 2000 کارگر، رانش عظیمی میان طبقات جامعه ایجاد شد که مسائلی را در بین این خانواده‌ها بوجود آورد که هنوز هیچ خبرنگاری جرات قلم زدن در این‎باره را پیدا نکرد.

اما پس از گذشت یک دهه از این اتفاق، اجرای طرح‌های اقتصادی در منطقه نتوانست این زخم کهنه را التیام ببخشد و امروز شاهد رشد روز افزون دستفروشان برای امرار معاش و گذران زندگی هستیم که وقتی پای صحبت آنها می‌نشینیم مسئله اصلی را نیاز به کار و نبود منبع درآمد ثابت و پایدار عنوان می‌کنند.

حسینی در این خصوص نیز خاطرنشان می‌کند: دستفروشان در بسیاری از موارد نگاه نامناسب جامعه را به جان می‌خرند تا برای گذران زندگی دچار بحران نشوند، بنابراین باید عنوان کرد دستفروشی معضل جامعه نیست بلکه نیاز جامعه است، نیازی که مدیریت شهری در برخورد با این نیاز سرگردان است و هنوز تکلیفش را مشخص نکرده است.

متاسفانه دفعات متعددی از ظرفیت های بالای شهرستان بهشهر در حوزه اقتصادی با توجه به وجود بندر امیرآباد در حوزه مدیریت شهری بهشهر، کشاورزی به دلیل وجود اراضی زیاد کشاورزی در قسمت شمالی که فقط در یک نمونه بهشهر بیش از 80درصد پنبه مازندران را تولید می کند، و از همه مهمتر گردشگری و تاریخی با دو ثبت جهانی یونیسکو و تاریخ بیش از 7000 ساله، گفته شد اما به نظر می رسد مسئولین شهری هیچ علاقه ای به این موضوع ندارند.

انتخاب نمایندگان پارلمان محلی با نام شورای شهر بهشهر هم تا کنون هیچ گلی به سر بهشهر نزده و این نمایندگان که روزی به دنبال جمع آوری رای به دنبال این مردم می رفتند، امروز به دنبال جناح بندی های سیاسی و گروکشی های سیاسی هستند که پرداختند به آن از حوصله این مطلب خارج است.

یقینا با این سیاستی که مسئولان بهشهر در پیش گرفته اند تنزل بهشهر از شهرستان به روستایی که از ابتدایی ترین امکانات لازم هم برخوردار نیست، را در پیش خواهد داشت.

آقایان، کمی، فقط کمی هم به فکر مردم باشید...

خط امید